De asielwet die opvang van asielzoekers regelt gaat dus door, als het aan het kabinet ligt. Geen gek idee om de asielzoekers meer te verspreiden en problemen rond de opvang te voorkomen. De landelijke overheid schat in hoeveel asielzoekers er komen en geeft aan provincies op hoeveel asielzoekers er verwacht worden. Weigeren gemeenten dan kan de landelijke overheid dwingen. De uitvoering is aan decentrale overheden. Die klagen dat de uitvoering onnodig complex is.
Ik begrijp dat de problemen rond opvang verdeeld moeten
worden en dat we de toestanden in Ter Apel moeten voorkomen. Het is absoluut
nodig een evenwichtige verdeling van het aantal asielopvangplekken over
gemeenten te krijgen. Toch is het interessant eens te kijken hoe het kabinet
dit aanpakt.
Want het zegt veel over de huidige manier van aanpakken.
Decentrale verantwoordelijkheid
Tot nu toe is het zo dat het Centraal Orgaan opvang
Asielzoekers (COA) op zoek moet naar een gemeente die wil meewerken aan een
opvanglocatie. Straks worden ze zelf verantwoordelijk om plek te regelen voor
een bepaald aantal mensen. Landelijk bepaalt de politiek hoeveel plekken er
nodig zijn, in de provincie zoeken ze vervolgens uit hoe het moet.
Complexe uitvoering
De Raad van State vindt de spreidingswet onnodig complex en
daardoor nauwelijks uitvoerbaar. Volgens de Raad is het bijvoorbeeld nog te
onduidelijk wie waarvoor precies verantwoordelijk wordt. De VNG is voor een
spreidingswet, maar ”het voorstel dat er nu ligt is complex en onnavolgbaar,
zorgt voor vertraging en bevordert niet de evenwichtige spreiding van de
opvangplekken over gemeenten”. De VNG wil ook dat er ruimte is voor
kleinschaligheid, flexibiliteit, samenhang met integratie en maatschappelijke
voorzieningen en aandacht voor verschillende vormen van opvangvoorzieningen.
Geen ruimte het compromis te wijzigen
De regering zet echter door. Het is nu eenmaal een compromis
dat moeizaam tot stand kwam. Landelijk doelen stellen en geld beschikbaar
stellen, laat het decentraal maar geregeld worden. Maar het “hoe” is ook al
voor een deel en vrij ingewikkeld vastgelegd. Hoe ging dat eigenlijk bij de
stikstofproblemen? Landelijk doelen stellen en met geld wapperen, decentraal
oplossen, maar wel vrij ingewikkeld. De jeugdwet? Landelijk vaststellen hoeveel
geld de gemeente krijgt (fors bezuinigd), decentraal laten oplossen. Uitstroom van
mensen met een geestelijke uitdaging uit instellingen? Steeds zie ik dat de
uitvoering oninteressant is en wordt overgelaten aan decentrale overheden die
een soort uitvoeringsloketten worden met handen en voeten gebonden.
Ik krijg het idee dat Nederland steeds hiërarchischer
bestuurd wordt. De baas zegt wat er moet gebeuren, een lager echelon zoekt het
uit. De uitvoering wordt veronachtzaamd, de schaal te groot. De mensen in
dorpen en wat landelijker gebied merken dat de druk wel erg groot wordt. De
gemeenten worden verplicht en lossen het maar op. Nu staat BBB op, eerder FvD,
volgende keer een andere partij.
Is het niet tijd nu vooraf een goede uitvoerbaarheid te
eisen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten