Hans Wiegel is weer aktief. Hij vindt dat de PVV in de onderhandelingen te snel uit beeld is verdwenen. Daarmee lijkt hij PVV aanhangers gelijk te geven dat Wilders geboycot is. Bovendien denken mensen dat hij Rutte in de weg zit. Integendeel! Wiegel is een grote steun voor Rutte.
Zoals gebruikelijk hebben de onderhandelaars afgesproken niets naar buiten te brengen over de onderhandelingen. Ik heb vroeger al gemerkt dat dat buitengewoon vervelend is, want je wilt de onderhandelingen ook graag langs de band van de media spelen. Ik heb daarom zelf nogal eens de kans genomen om te herhalen waarmee ik de onderhandelingen in ging. "Ik zeg niets, maar weet dat ik vooraf zei dat de banken heel wat zullen moeten doen om ons tevreden te stellen", is dan een voorbeeld. Banken dan weer boos en ik had in de onderhandelingen weer ruimte om te zeggen dat ik met iets halfs niet kon terugkomen. Rutte krijgt van Wiegel gewoon een zetje om wat extra binnen te slepen: "ja, ik begrijp jullie, maar als ik niet meer meekrijg maakt de achterban mij af, Wiegel voorop. Dus je begrijpt dat we hier toch nog even over moeten dooronderhandelen".
Ook richting de PVV zit Wiegel goed. Hij zegt namelijk niet wiens schuld het is. Natuurlijk heeft de PVV zichzelf buiten spel gezet. Maar Wiegel begrijpt dat dat voor de VVD lastig is en voor de PVV gunstig. Volgende verkiezingen kunnen VVD-ers zeggen dat ze de enigen waren die ruimte hebben geboden. (Alsof Wilders kiezers stemmen op historisch geheugen rond de onderhandelingen, maar goed).
Nog steeds verwacht ik een kabinet met gezichten die wat buiten de traditionele politiek staan. Noem het een zakenkabinet of een extra parlementair kabinet. Tegenover een parlementair kabinet staat een extra-parlementair kabinet. Aan een dergelijk kabinet ligt niet een regeerakkoord, maar een regeringsprogramma ten grondslag en het wordt gevuld met ministers die niet door de partijen naar voren worden geschoven. De Tweede Kamerfracties kunnen eventueel wel bij de formatie betrokken zijn, maar dat hoeft niet. Als fracties bij de formatie betrokken zijn, nemen zij een afwachtender houding aan. Zij 'wachten op de daden van het kabinet'. Dit neemt niet weg dat zij in het algemeen hun eigen bewindslieden wel zullen steunen.
Voor de critici: ja, ik weet dat dat sinds 1939 niet meer is voorgekomen en dat het kabinet Den Uyl ook iets van een extra-parlementair kabinet had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten