Mei 1968 en de babyboomgeneratie

Mei 1968 was de kristallisatie van de bevrijding van een generatie. Het is ook een mythe: het was meer een inspiratie voor mensen dan daadwerkelijke revolutie Zou je de biografie schrijven van de generatie babyboomers, dan ziet het verhaal er ineens veel gewoner uit. Dat van een jongeling die ouder wordt en als zeventiger terugkijkt (en louter door aantallen de samenlevingsopbouw mee laat groeien). 

Bevrijding

Je herkent de levensfasen van mensen die opgroeien. De jongere die zich afzet tegen zijn ouders is de mei 1968 revolutie. De twintiger is geïnteresseerd in zichzelf en in persoonlijke groei. Er is een tijd van seksuele bevrijding. De jongeren willen de wereld inrichten, gehoord worden, er is een generatieconflict dat dit keer door de samenleving heen snijdt, louter door de aantallen jongeren. 

Aan het werk

Daarna gaat de generatie inzien dat er geld verdiend moet worden. Er is een crisis in 1978, er komt een nieuwe jonge generatie punkers aan en de nieuwe levensfase van de babyboomers is aandacht voor geld verdienen. Dertigers zijn prestatiegerichte carrièremakers. Ze zijn gericht op geld verdienen, individueel vooruit komen. 

Doorgaan zonder om te kijken

In 1988 krijgen we te maken met veertigers. Veertigers zijn minder gevoelig voor kritiek dan dertigers, ze hebben hun weg gevonden en zien de kritiek daarop minder. Het is de tijd dat de liberalisering start, waarbij mensen niet opletten op de kritiek op de liberalisatie, want voor de maatschappij en het verdienen is het goed. Zo wist de babyboomgeneratie een economische boom in te zetten waarbij de verliezers genegeerd werden. 

Negeren van kritiek

De vijftigers die daarna komen zijn vasthoudend en geloven in de recepten die ze zelf hebben toegepast. Kijk naar het kabinet Kok. Een nieuwe generatie gaat opkomen, maar die is niet zo groot in aantal als de babyboomers. De nieuwe generatie verzet zich net als de babyboomers toen tegen de elite vóór hen. Vrij voorspelbaar is dat de babyboomers nu dus geconfronteerd worden met de nieuwrechtse club.

2018: herwaardering voor traditionele waarden

Maar wat doet de generatie babyboomers? Inmiddels zitten we in 2018. De babyboomers zijn minder energiek en drukken minder hun stempel op de samenleving. Maar zestigers en zeventigers zie je nogal eens hun idealen herontdekken. Nu behoudender, maar opnieuw ideologisch getint, terwijl in de tijd tussen de 'dertig en de vijftig de ideologie een beetje weg is. Dat maakt hen gevoelig voor de opkomst van nieuw rechts, zeker omdat nieuw rechts de geborgenheid van een volk en herstel van traditionele waarden benadrukt. Er is herontdekking van het collectief en de geschiedenis. Plotseling zien ze dat er zo veel veranderd is en er komt een opleving van aandacht voor christelijke waarden. En het grappige is, dat het een waardering is uit nostalgie. Anders dan de jongeren die fanatieker zijn zie je een boek opkomen als van YvonneZonderop: herwaardering voor de christelijke waarden.

Babyboomers blijven de aandacht trekken, zij het wat minder

Kortom, mensen van mijn generatie, na de babyboomers,  ergeren zich aan de blijvende aandacht voor de babyboomers. Er is best veel te zeggen voor herwaardering van de eigen cultuur. Maar het heeft iets navelstaarderigs om steeds terug te komen op die mei 1968 als een kantelpunt, terwijl zonder Parijs de wereld hetzelfde had meegemaakt door de druk van de babyboomers. De energie is er uit, de babyboomers blijven zichzelf centraal stellen, maar de invloed is die van een zeventigjarige, terwijl de wereld verder trekt. 

China, hyperindividualisering en klimaat

Ik zou liever meer aandacht zien voor de grote lijn van opkomende macht van China, terugkeer van sterke mannen, de hyperindividualisering door sociale media, de klimaatverandering en hoe we met die krachten toch een mooie samenleving krijgen en houden met elkaar. 

It will end with a whimper

Maar ik gun het de babyboomers verder, lekker wentelen in de verdiensten (en gevaren) van wat de babyboomers in mei 1968 inzetten. Niet om iets wat in Parijs gebeurde, in het Maagdenhuis in 1969 of in het Kralingse bos in 1970. Maar de jonge generatie van na de oorlog die opgroeide, ging verdienen, (kritische signalen negeerde) en nu de traditionele waarden herontdekt. Geniet er maar van.

En zo eindigt de wereld voor de babyboomers niet met een grote knal, maar met zacht gejank.

This is the way the world ends,
Not with a bang but a whimper