Eigen woningbezit is niet het beste middel tegen achteruitgang van buurten
Eigenlijk heeft het alles te maken met de gedachte dat het hebben van een eigen huis het beste werkt om mensen verantwoordelijkheid te laten nemen voor de eigen buurt. Dat deze gedachte niet juist is, is te zien in wijken waar woningcorporaties woningen hebben verkocht. Soms gaat dat prima en ik gun mensen graag hun eigen huis. Vaak lukt het mensen vervolgens niet om te sparen voor onderhoud. Juist in armere wijken staat het corporatiebezit er beter bij omdat het met een minimaal inkomen gewoon te lastig is om geld opzij te zetten voor je woning als je direct een nieuwe wasmachine nodig hebt.
Concentratie in de armste buurten
Door de nieuwe strengheid komen mensen met de laagste inkomens en de minste kansen bij elkaar te wonen. Er zijn immers ook goede initiatieven om mensen uit een instelling weer deel te laten nemen in de samenleving of om vluchtelingen die erkend zijn in staat te stellen een woning te vinden. Deze groepen kunnen nergens anders terecht dan bij de woningcorporaties. Het gevolg is dat buurten met veel corporatiebezit meer mensen kennen met een zwakkere gezondheid en minder zelfredzaamheid. Met de toename van kwetsbare groepen, neemt ook de overlast van buren (en buurtgenoten) toe in het corporatiebezit. Ook problemen met schulden, verslaving en agressief gedrag komen vaker voor. Heb je zelf meer kansen, dan zal je eerder de buurt willen ontvluchten. De “samenredzaamheid” van de buurt leidt er vanzelfsprekend onder.
Een rapport van RIGO gaat hier op in. “De leefbaarheid (op basis van de Leefbaarometer) heeft zich in de corporatiebuurten (buurten waar meer dan twee derde van de woningen in het bezit is van corporaties) lang gunstig ontwikkeld – zelfs gunstiger dan gemiddeld in Nederland. Sinds 2012 is hierin een kentering opgetreden en gaat de leefbaarheid er achteruit. De negatieve ontwikkelingen doen zich daarbij in sterkere mate voor in de buurten waar de leefbaarheid al minder goed is. In deze gebieden lijkt een negatieve spiraal te ontstaan en neemt de omvang en de complexiteit van de problemen verder toe”.
Dan maar koopwoningen in arme buurten?
Het idee om dit op te lossen door te verdunnen en in buurten met veel corporatiebezit te bouwen voor middeninkomens helpt niet veel. Ten eerste is er bij projectontwikkelaars meer animo te bouwen voor rijkeren in beter buurten, ten tweede duurt het dan erg lang voor verandering kan optreden, terwijl de leefbaarheid nu al achteruit gaat. Op tijd ingrijpen is geboden.
Samenwerken op lokaal niveau en ruimbaan van het rijk
Volgens het RIGO zijn in de eerste plaats gemeenten en zorgpartijen aan zet om te zorgen voor voldoende begeleiding en (bemoei)zorg.
Maar door bezuinigingen in het sociaal domein komen gemeenten er nu al niet goed uit. De woningcorporaties komen ook bij de mensen thuis en zien als er schulden zijn dat er soms meer aan de hand is dan wat laat betalen. Daarom kan alleen door een gezamenlijke inspanning van gemeenten, zorg- en welzijnsinstellingen en de corporaties. samenredzaamheid worden bevorderd en - laten we eerlijk zijn- gewoon ouderwets hulp georganiseerd worden. Het rijk woningcorporaties en ruimte te bieden voor lokale aanpak van de leefbaarheid. Wat mij betreft mag ook de verhuurdersheffing ter discussie gesteld worden.
- Rigo "Veerkracht in het corporatiebezit" hier te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten