Identiteitspolitiek

Dokters die een protocol niet opvolgen hebben het niet gemakkelijk. In de Volkskrant gaf laatst een dokter aan dat hij een jonge musicus met Parkinson niet een dopamine agonist geeft heel wat moet uitleggen. Dit medicijn vertraagt namelijk het ziekteproces. Maar het medicijn is zeer verslavend en de dokter schatte de musicus in als zeer verslavingsgevoelig. Hoewel de dokter wat had uit te leggen denken we daarna dat het goed is dat de dokter bleef nadenken en niet klakkeloos regels volgde. De individuele aspecten zijn heel belangrijk.

De meeste mensen zullen zeggen: hulde voor de dokter die blijft nadenken, want wat voor de gemiddelde mens werkt is belangrijk, maar een extra toets om te kijken of het klopt vinden we beter. De mensen zijn immers verschillend en de praktijk is ingewikkelder dan een proef met medicijnen, waarbij mensen met gemengde klachten niet snel tot de onderzoeksgroep doordringen.

Individu en gemiddelde mensen

We hebben het hier eigenlijk over het afwijkend van de gemiddelde richtlijn om individueel een betere maatregel te nemen, een opgave voor de samenleving. De protocollen die een slechte naam hebben zijn juist opgesteld om meer te werken met maatregelen die bewezen werken. Wie niet naar het protocol kijkt en alleen naar de persoon zal eerder fouten maken. Het individu is belangrijk, de gemiddelde mens moet je ook niet veronachtzamen: wij zijn namelijk in overgrote meerderheid gemiddelde mensen. Die nuance zal iedereen aanspreken, het is allemaal niet zo zwart wit als het lijkt. 

Tot nu toe is mijn betoog vrij kleurloos. De meeste mensen zullen het met mij eens zijn dat je naar beiden moet kijken: de gemiddelde ingreep en het specifieke individu. Het gaat er om te blijven beseffen wat je precies doet en de richtlijn niet te dwingend laten zijn, maar ook niet te negeren. Je kijkt bij je beoordeling naar de bedoelingen van de arts, niet naar de regels.

In de politiek wordt dit betoog plotseling erg gevoelig.

Individu en gemiddelde mensen

Het heet identiteitspolitiek en links en rechts lijken hier wat individuen door te slaan. Zo pleiten mensen uit een minderheid, bijvoorbeeld transgenders ervoor om geen protocol te gebruiken: ze worden nu aangesproken met man of vrouw, terwijl die identiteit inmiddels niet meer klopt. Een terecht punt, wat geen reden zou hoeven te zijn om de algemene regel om mensen aan te spreken met dame of heer overboord te gooien, wel om te kijken wanneer je het protocol volgt en wanneer niet. De rechterkant loopt te hoop tegen die genderpolitiek en pleit er voor om niet te moeilijk te doen en het protocol te handhaven en de uitzonderingen niet toe te staan. Rechts is momenteel het meest zichtbaar hierin (en doet alsof links alle protocollen overboord wil zetten).

Deze alles of niets strategie zien we ook bij de kunst van het beledigen. Nu is het (nieuw-) rechts die claimt een recht te hebben op beledigen. Met smaak wordt een term als “dobbernegers” geintroduceerd. Ook in de hoop dat iemand reageert en je verhaal meer aandacht krijgt. In reactie daarop zie je in links dan weer eisen opkomen om het recht om niet beledigd te worden vast te leggen. (daarover deze blog: een tussenweg)

Zwart /witte politieke discussies

Zouden het discussies zijn over geneeskunde, dan waren er nog wel gesprekken te voeren over wat het beste uit pakt. Bij de politiek is die middenweg verdwenen. Je staat voor een eenduidige richtlijn of juist geen richtlijn. Past mooi bij de digitale wereld van goed of fout, aan of uit, zwart of wit. Je bent tegenwoordig ook al voor of tegen euthanasie, het advies van de Commissie Voltooid leven was veel te genuanceerd om een rol te kunnen spelen in de politiek. 

Ik zag ook al dat kinderfeestjes tegenwoordig verstoord worden als er sprake is van cowboys of indianen, dat is immers het vieren van een genocide. Zit zeker wat in, maar wordt de cowboy daar echt als goed en de indiaan als te vermoorden volk gezien door de kinderen? Zelf was ik overigens liever indiaan, is dat dan links en kwam ik als kind in opstand tegen de genocide, of vond ik die indianentooi gewoon kleuriger? Heeft het feestje van vroeger niet juist mijn verbondenheid met indianen vergroot?

Misschien hebben mensen daarom een hekel aan politiek.