maandag 27 februari 2017

Dilemma's en twijfel


Ik weet dat politici slecht wegkomen met twijfels en een onduidelijke boodschap. Je komt verder met een zwart/wit-verhaal dan met de grijstinten er in. Dat moet dan maar. Wat ik niet begrijp is dat de politici zo weinig aandacht hebben voor dilemma's. Iedereen ziet ze namelijk.

Milieubeleid en aanpassingsmogelijkheden
De fietsende vegetariër die weinig geld heeft, komt er met de plannen voor duurzaamheid en minder automobiliteit goed vanaf. Daar zal niemand bezwaar tegen hebben. Maar de man of vrouw die wat verder van het werk woont en geen goede openbaar vervoerverbinding heeft, heeft wel last van plannen voor duurzaamheid. Wat doe je als je toch wilt kiezen voor duurzaamheid? Hem ontzien omdat hij op korte termijn weinig kan veranderen?

Vluchtelingen en buurtbewoners
De man of vrouw die gevlucht is uit een Syrische nachtmerrie blijft meestal in de buurt in een akelig opvangkamp, maar er zijn er ook die de sprong naar Nederland wagen. Hij moet zijn eigen inburgering betalen en komt in een huis van een woningcorporatie. Daar hebben mensen bezwaar tegen, maar de meeste mensen die het verhaal kennen, zullen begrip hebben. Maar de man (of vrouw) die in de snel veranderende buurt woont die meer mensen ziet die de taal niet of slecht spreken, ziet zijn buurt minder gezellig worden. Er zijn ook al klussende Polen gekomen en er zijn hechte Turkse families komen wonen waar ook al weinig contact mee is. En zijn kinderen komen maar niet aan de bak met een woning. Wat doe je? Juist die mensen in die armere wijken hebben te maken met minder zekerheid, losse baantjes, hogere huren. Kun je die mensen niet ontzien?

Ingrijpen in een verscheurd land?
Hoe zit het met Syrië? Assad is een wrede president die met harde hand alle verzet probeert te breken. Langzamerhand is de burgeroorlog verworden tot een sektarische oorlog tussen sjiieten enerzijds en soennieten anderzijds. De Syrische burgeroorlog heeft ook regionale aspecten: denk ook aan moslims die in conflict zijn met christenen, druzen, Koerden en Turkomannen. Moet je dan langs de kant blijven staan?

Privacy en opsporing
Het is een gegeven dat criminelen en terroristen gretig gebruik maken van nieuwe media. Versleutelde appjes verstuurd van prepaid-telefoons zijn handig om je organiseren. En op twitter kun je een prachtige haatvideo-posten om de Salafisten en gewone mensen verder uit elkaar te jagen. Mag je dan de rechten van mensen blijven beschermen en hoe ver ga je daar in? Zou het niet makkelijk zijn om verheerlijking van geweld te verbieden? Natuurlijk los je er radicalisering niet mee op, maar moet de politie met beide handen gebonden zijn?

Moeite met homosexualiteit
We zijn in Nederland nog lang niet zo ver dat homoseksualiteit geaccepteerd is als een gewone sexuele voorkeur. Er is bijvoorbeeld in christelijke kringen moeite om een openlijk homoseksuele leraar op school te handhaven. Wat iemand in zijn vrije tijd doet, daar heeft de school natuurlijk niets mee te maken. Maar hoe ga je er mee om als de leraar openlijk homoseksueel is op een orthodox-christelijke school? En zou Gertjan Segers niet in den Haag in een kabinet mogen komen omdat de CU homoseksuele relaties afwijst? 

Je mag toch erkennen dat dat lastige dilemma's zijn? Voor mij zijn de laatste twee dilemma's geen reden om de privacy te laten lopen of de homoseksuele leraar te ontslaan, terwijl ik wel zou accepteren dat Segers in een kabinet zou komen. In Syrië zou ik alleen ingrijpen als er overeenstemming is in de VN. Voor de overige zou ik graag zoeken naar een middenweg.

Het gaat er vooral om dat je resultaat wil behalen, niet dat je een ferme uitspraak doet en daar aan vast houdt.

Ik begrijp dat het erg moeilijk is om te accepteren dat er keuzen te maken zijn tussen kwaden. Het zijn dilemma's. Ik had er nog wel tien kunnen noemen. Een mooie vind ik ook de euro. Daar kunnen we helemaal niet over beslissen, want alles wat we anders doen dan de Duitsers is desastreus voor de Nederlandse economie. Feitelijk hebben we daar geen keuze in. Schipperen tussen kwaden hoort bij de politiek.

Eigenlijk herken ik mij alleen in politici die ook durven aan te geven dat ze worstelen met dilemma's en het niet zeker weten. 






donderdag 23 februari 2017

Zwevende kiezers, of zwevende partijen?

Gelukkig zijn er steeds meer mogelijkheden om te te informeren over standpunten van politieke partijen. De programma's zijn allemaal erg dik, zodat niemand dat leest. Alleen van de PVV is een helder A4-tje als concept beschikbaar, het definitieve programma is nergens te vinden. Maar wat moeten we er mee? Mij worden stellingen voorgelegd die mijn stellingen niet zouden zijn. En waarom zijn de stellingen zo anders dan 4 jaar geleden? 

Laat ik eens bij mijn eigen uitgangspunten blijven. Financiën op orde, een houdbare verzorgingsstaat, vergroening van de economie, structurele werkgelegenheid en verkleining van de inkomensverschillen.

Financiën op orde
Ik ben eigenlijk sinds de vorige verkiezingen niet veel van mening veranderd. Ik vind dat we de financiën op orde moeten hebben en dat je in crisistijd wat meer mag uitgeven om in betere tijden vervolgens zuiniger te doen. Dat waren in de crisistijd nog veel partijen met mij eens. De SP was daar zeer uitgesproken over. Wie repareren nu het dak in de zonneschijn? De VVD, D66, ChristenUnie, GroenLinks, SGP en Denk geven op de lange termijn 3 miljard of minder uit van het overschot, waardoor er dus een klein overschot blijft of een begrotingsbalans wordt bereikt. Mager. Dat betekent dat ik voorzichtig moet zijn bij de PvdA kan en zeker niet bij de SP kan uitkomen. Die partij was de vorige keer tegen bezuinigen in tijden van crisis omdat het beter was het dak te repareren als de zon schijnt. Van mening veranderd, blijkbaar. Want het dak laten ze lekken. 

Zorg op orde én houdbaar
Om de financiën op orde te brengen is het goed te zoeken naar mechanismen om overconsumptie van zorg tegen te gaan. Het eigen risico is daarvoor een middel, maar dat werkt erg streng bij armen en chronisch zieken, dus dat zou verbeterd en misschien naar inkomen geheven moeten worden. Daarvoor kon ik terecht bij PvdA, D66 en Groen Links, inmiddels moet ik naar misschien naar D66. De andere twee zijn van mening veranderd. CDA en VVD zijn consequent gebleven. 

Structurele werkgelegenheid
Ik wil ook inzetten op structurele verlaging van de werkloosheid en kom dan uit bij de VVD en in mindere mate bij D66. Maar daar neemt de inkomensongelijkheid verder toe, wat voor de stabiliteit van Nederland ook niet zo goed is. Dat vonden ze ook al nodig in de tijden van crisis, dus daar zijn ze wel consequent in. Blijkbaar zit er in het CPB-model een aanname dat vergroten van de inkomensongelijkheid de structurele werkloosheid vermindert. De Wereldbank denkt daar dan weer anders over.

En dan de mensen achter de partij 
Voordat allerlei partijen me gaan benaderen: ik neem bij mijn uiteindelijke keuze ook mee hoe ik denk over de lijsttrekkers, de bereidheid te regeren en moeilijke maatregelen te nemen, op andere manieren na te denken over defensie om onze verdediging verder op peil te brengen en immateriële zaken als vrijheid, goed ontspannen samenleven en een verbindende samenleving. De duurzaamheid blijkt nog steeds in goede handen bij CU, GL en D66.

CDA, CU en D66 zijn naar mijn idee weinig zwevend. Voor de rest zie ik nogal wat bewegingen heen en weer gaan. Want een liberale partij als de VVD die ineens pal staat voor normaal doen, klinkt niet zo passend. Vroeger kon je nog gewoon jezelf zijn. Dat was de slogan, nu moet je normaal doen. 

Zwevende partijen

Het meest verrassende? Dat als ik dezelfde mening heb als vorige verkiezingen en ik andere partijen moet overwegen dan de vorige keer. Dan noemen ze mij een zwevend kiezer? Zwevende partijen zie ik eerder.

P.S. Zie ook: mijn verkiezingsthema Grenzen