vrijdag 31 mei 2013

Maak huurders weer eigenaar van hun corporatie

Hoe versterken we het zelfcorrigerend vermogen van corporaties? Natuurlijk is er veel fout gegaan, maar ik houd mijn hart vast als minister Blok de macht naar zich toetrekt. Gaat het dan ineens beter? 

De woningcorporaties hebben nogal wat fouten gemaakt sinds de verzelfstandiging. Zo staat te lezen in het rapport "De Balans verstoord" dat in opdracht van Aedes werd gemaakt. Grotere risico's op de vastgoedmarkt gingen gepaard met ontbreken van eigenaren tekort schietend intern en extern toezicht, tekortschietend moreel kompas en zelfcorrigerend vermogen. 

Ik herken veel uit het stuk over toezichtop corporaties in 2020 van Carry Bomhof en mij, maar is dat het dan?

Waarom ging het bij Vestia fout en bij anderen niet?
Ik mis dat er ook situaties waren die niet uit de hand liepen, maar op tijd werden gecorrigeerd. Waarom ging het daar niet fout en elders wel? Want ook van die situaties valt te leren. Neem een jongen die op het criminele pad is geraakt. Dat ging misschien al mis toen zijn ouders gingen scheiden en hij achterbleef met een verslaafde moeder. De conclusie zou kunnen zijn dat we scheidingen en drugs moeten verbieden. Maar misschien moeten we ook kijken waarom het met de meerderheid wel goed gaat om niet in een tunnelvisie terecht te komen. Net zoals we bij banken niet moeten vergeten dat de Rabobank helemaal niet omviel.

Betrokken en in de lokale omgeving gewortelde corporaties
Ik kom nogal eens bij corporaties die zich trots een ouderwetse corporatie noemen. Neem mijn visitatie bij Woningstichting Naarden. Nooit meegedaan aan die zaken die net op het randje zitten en altijd in het oog gehouden dat het om mensen gaat. Terwijl er bij deze corporatie wel aangedrongen is op meer verkoop van woningen en grotere leningen nemen. In begin 2000 een beetje zielig aangekeken door collega's en nu de partner waar iedereen mee samen wil werken. Deze corporatie had een zelfcorrigerend vermogen dat wel sterk was. Dat bevatte:
  • Sterke beroepstrots: de directeur is trots dat hij echt wat bijdraagt aan de samenleving.
  • Zelfcorrigerende teams: in zijn omgeving zitten mensen die hem op tijd op zijn grenzen wijzen. De Raad van Commissarissen kijkt op tijd mee. De (eigenwijze) directeur zoekt steeds mensen om hem te voeden.
  • Burgerbetrokkenheid: de corporatie organiseerde altijd de betrokkenheid van de huurders, die door de kleine schaal de directeur goed kennen. Op bewonersbijeenkomsten komt de directeur geregeld op de koffie.
  • Kleine schaal: door de kleine schaal voelen de huurders zich meer thuis bij de corporatie en is het meer “hun vereniging”.

Dat mis ik in het stuk van Aedes, hoewel het sterk is dat ze de beestjes wel bij de naam noemen.En dat ze constateerden wat miste: zeggenschap voor bewoners (dat waren woonconsumenten), transparantie en kritische samenwerkingspartners (die waren veel te blij met de investeringen).

Wat wordt de reactie
Wat zal dan de reactie van de politiek zijn op dit te weinig kritiek organiserende systeem dat mis ging. Gaan we iets breder kijken, dan komen we uit op Cees Schuyt die eens zei:  “Theoretisch zijn er drie antwoorden op de lankmoedigheid van sociale systemen, waarvan het eerste het meest genoemd wordt, maar zeker niet het beste zal blijken te zijn:
  1. verscherp de selectie en de controle;
  2. organiseer op veel kleinere schaal;
  3. meng de kenmerken van twee systemen en maak een half-om-halfsysteem.”
(in Op zoek naar het hart van de verzorgingsstaat.)

Ik vermoed dat de Kamer geneigd is de eerste oplossing te kiezen, dat gebeurt overal waar de Kamer reageert op missers. Ik hoop dat we ook kunnen zoeken naar een betere werking van het zelfcorrigerend vermogen in combinatie met het opknippen van systeemcorporaties (die te groot zijn om om te vallen).

Maak niet de minister maar bewoners eigenaar
Daarom mijn verzoek aan de Kamer: ga ook eens kijken waar het corrigerend vermogen wel werkt en waarom! Dan zullen we dit merken: niet de minister moet eigenaar worden van het probleem, maar de huurders eigenaar van de corporatie.

Het allermoeilijkste: elkaar aanspreken op ongewenst gedrag

We hebben heel veel moeilijke dingen uitbesteed. Dat is heel handig: kijk naar wat we allemaal kunnen kopen, waarbij we controle op veiligheid niet zelf hoeven te doen. Dat gaat niet altijd goed, denk aan het paardenvlees dat verkocht werd als rund, maar vrijwel altijd gaat het goed en is het economisch efficiënt. Anderen controleren, anderen treden op tegen overtredingen. Ook de politiek hebben we uitbesteed: aan professionele politici. Die mogen dan vervelende bezuinigingen uitleggen. Maar aan dat uitbesteden zitten grenzen en die zitten vooral in de omgang met elkaar. We spreken elkaar niet aan op wat we niet leuk vinden!

Laatst sprak ik huurders over een woningcorporatie. De corporatie deed veel met bewoners, gaf bewonerscommissies ruimte om mee te praten, gaf huurders de ruimte te stemmen op vergaderingen van verenigingen van eigenaren en gaf bewoners mogelijkheden om zelf het groen te beheren. Prima. De corporatie had ook huismeesters aangesteld. Die doen kleine klusjes en houden de boel in de gaten. Wie rommel op straat gooit kan rekenen op een waarschuwing van de huismeester. Dat had het aanzien en het gevoel van veiligheid in de buurt goed gedaan.

De huismeester als onmisbare bijdrage aan de leefbaarheid
Nu moet die corporatie bezuinigen en is de vraag of de huismeester volledig kan blijven. Dat zouden de huurders niet leuk vinden: daar mag echt niet op bezuinigd worden. Om het argument wat sterker te maken gaf een huurder er een voorbeeld bij.  "Als de huismeester een week op vakantie is, zie je direct! Er liggen vuilniszakken waar ze niet horen en overlast neemt toe" Dat is natuurlijk een mooi compliment voor de huismeester, maar het doet wel de wenkbrauwen fronsen. Want het aanspreken van bewoners op het gewoon dumpen van je huisvuil is eigenlijk iets wat iedereen zou kunnen doen.

Het aanspreken van je buren is echter het allermoeilijkste. Dat vervelende nieuws waardoor je buurman of buurjongen zijn gang niet meer kan gaan, laat je liever door een ander brengen. Geen wonder dat laatst werd geconstateerd dat zo weinig ingrepen voor de leefbaarheid helpen, behalve dan de buurtwachten: daar voelen de eigen bewoners de noodzaak om elkaar aan te spreken en leren ze weer dat je dat gewoon kunt doen!

Bij ons in de buurt spreken we elkaar ook aan op diverse zaken. Ik merk dat ik dat verschrikkelijk moeilijk vind. Vooral wanneer iemand andere normen heeft dan ik kan ik daar moeilijk mee om gaan (als ik te horen krijg dat mijn fiets niet op straat hoort te staan, maar in de schuur moet vind ik dat moeilijk). Maar voor de simpelste zaken, zoals zwerfvuil is het nu wel heel normaal.  

Nog moeilijker: iemand aanspreken die je niet kent
Nog moeilijker is het als je iemand niet kent. Denk aan de jongen die in de bus een extra plek in beslag neemt of die de rest van de bus overlast bezorgt door harde muziek of gewoon ergerniswekkende racistische of aanstootgevende praat. Dan weet je niet hoe agressief die op je reprimande zal reageren. De meeste mensen zullen het dan laten bij gemopper in de hoop dat de jongen het hoort en wat doet (of dat iemand anders wat doet). Dat werkt niet.

Het begint met elkaar leren kennen
Bij ons in de buurt heeft iemand de overlast van jongeren heel anders aangepakt. De jongens kwamen hangen in de tuin, rond de schommel en het bankje. Zodra de jongens er weer waren ging onze buurvrouw naar buiten met een potje thee en wat extra glazen. "Hallo, ik ben Anja, wil een van jullie een kopje thee?" klonk er dan. Ze leerde de jongens kennen en de jongens bezorgden direct geen overlast meer. De lol was er af. Dat wordt ook ondersteund door wetenschappelijk onderzoek: jezelf voorstellen voor je kritiek geeft helpt!. Elkaar dan aanspreken op de meest basale zaken die overduidelijk vallen in de categorie: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Daar begint het dan mee en op dat punt hebben alle culturen dezelfde norm.

Dat zou dan ook de rol moeten zijn van zo'n huismeester. De mensen moeten elkaar leren kennen en er aan wennen dat ze elkaar best mogen aanspreken op die basale overlast: geen lawaai na 22 u, geen zwerfvuil.  Dat lukt beter door eerst gezamenlijk het groen bij te werken en de openbare ruimte schoon te maken, dan door het voorbeeld te geven en als huismeester de mensen aan te spreken. Zo wennen de mensen er weer aan dat sommige zaken niet uitbesteed moeten worden, maar zelf aangepakt.

Een huismeester die zichzelf overbodig maakt
Een buurtwacht instellen zou kunnen (duidelijk is dan dat de mensen nu eenmaal de rol hebben om elkaar aan te spreken), maar het kan ook een gezamenlijke afspraak zijn(nadat iedereen elkaar heeft leren kennen). Dat vraagt nogal wat van de huismeester! Maar wel een duurzamere oplossing voor de buurt.

Dat zou de huismeester veel beter kunnen doen. Want de buurt verbetert pas als het gedrag van alle bewoners verbetert, niet als de huismeester zich onmisbaar maakt.


P.S. De Gouden Regel! Wat gij niet wilt dat u geschiedt doe dat ook een ander niet. De gouden regel komt terug in bijna alle culturen en geloven en is terug te vinden bij Confucius, het Hindoeïsme, de Islam, het Christendom. Quod tibi fieri non vis, alteri ne feceris!

vrijdag 24 mei 2013

Niet alleen je stoepje vegen, maar ook de billen van de buurman

Er is veel kritiek mogelijk op de vanzelfsprekendheid waarbij zorg wordt overgelaten aan de overheid. We horen het veel de laatste tijd: de zorg is niet alleen onbetaalbaar, we hebben de gemeenschapszin vergeten! Daarom heeft het kabinet een omwenteling in voorbereiding die zijn weerga niet kent. Kunnen we die omwenteling wel aan en willen we die? En nog moeilijker, kunnen we daar nog wel over besluiten?

De kritiek is dat de zorgsector afhankelijk maakt. De zorgsector heeft het mogelijk gemaakt dat sociale netwerken zwakker werden. En omdat er geen sociaal netwerk meer is dat mensen van 70 stimuleert om zich te gedragen als 60 gaan de 70-ers zich gedragen als 80. Denk aan de toenemende incontinentie omdat mensen alleen op vaste tijden verschoond kunnen worden. Of denk aan betaalde thuishulp die schoonmaakt en helpt met aankleden, maar eigenlijk nodig is omdat mensen vereenzamen wanneer de buren en familie er niet meer naar om kijken.

Eenmaal gevormde (zorg)instellingen gaan zich ook onmisbaar maken en maatregelen nemen om het systeem van professionals te versterken. Als het eenmaal regel geworden is dat kinderen onderwijs op een school krijgen, wordt thuisonderwijs strafbaar. Terwijl het doel van het onderwijs ooit was om kinderen kennis en vaardigheden bij te brengen, is het onderwijs zelf het doel geworden. En kijk eens hoe moeilijk ouders zelf kinderopvang kunnen organiseren omdat ze ineens diploma's nodig hebben om elkaars' kids op te vangen. Veel zorg is duur doordat de klanten in feite niet mee kunnen praten over de vormgeving.

Er is een sterk pleidooi voor sterkere sociale netwerken om mensen heen. Eerst de familie en de buurt die voor je zorgt. Dan pas de welzijns- en zorginstellingen.

Maar wat gaat er werkelijk gebeuren?
Maar hoe zit het nu met de grote omwenteling van het Kabinet en Van Rijn? De sociale netwerken moeten weer sterker worden, ouders moeten zelf ook kinderopvang kunnen regelen. Maar dit alles leidt wel de aandacht af van wat er in Nederland gaat gebeuren in die grote omwenteling.

Eerst was thuiszorg een recht, nu worden mensen weer afhankelijk van de goede wil van (ambtenaren bij) de gemeente. En laat het nu net de "lastige en vervelende" mensen zijn die van die ambtenaren afhankelijk worden. Altijd is de ene populairder dan de ander, de een heeft meer flair om het netwerk aan te spreken: dat zijn precies de mensen die niet afhankelijk worden. Mensen moeten weer iets leren wat afgeleerd is: is er een gemeente in Nederland die weet hoe dat moet? 

Rekenen op het netwerk versterkt de ongelijkheid tussen mensen. Dat mag, maar dan moet er wel hulp om het netwerk te versterken en uiteindelijk een vangnet zijn voor hen die minder medelijden opwekken. Nu dreigen er grote gaten te gaan vallen.Bovendien zal rekenen op het netwerk laten zien dat de emancipatie nog niet zo heel ver gevorderd is: vrouwen krijgen weer gewoon dubbele taken.

Als er nu iemand niet goed geholpen wordt, dan kan dat een nationaal item worden, de inspectie treedt op. Hoe gaat dat als dat in kleine kring mis gaat? Dan is het even geen issue meer!

Wat willen we met de samenleving?
En dan de vraag of we naast die sterkere gemeenschapsvorming (waar ik voor ben), deze gemeenschappen ook op willen en kunnen zadelen met verplichtingen? 

Kan dat trouwens wel? Gemeenschappen zijn niet meer zo vast als ze waren, ze zijn vluchtiger, mobieler en het gaat om zelf gekozen gemeenschappen. De overheid lijkt nu uit te gaan van de buurt als gemeenschap, maar de vraag is of we daar allemaal nog in (willen) passen. En wat vinden de patiënten, de klanten, de mantelzorgers en de belastingbetalers: hebben die niet veel interessante ideeën die nu geen kans krijgen?

Willen we wel dat de gemeente niet alleen drang uitoefent om ons stoepje te vegen, maar ook de billen van de buurman?

Kunnen we daar over besluiten?
Maar dan komen we op het moeilijkste punt. We hebben als samenleving heel veel uitbesteed aan professionals.

De thuiszorg natuurlijk, maar ook de lobby bij de politiek voor het milieu, onze bereikbaarheid, arbeid, maar ook de besluitvorming: die hebben we uitbesteed aan de politiek.

Mijn ervaring is dat als je zelf niet betrokken bent bij de besluitvorming, je niet geneigd bent je aan de afgesproken regels te houden. Ja, als de contributie van je club omhoog gaat moet je wel. Net als bij de belasting. Maar als besloten wordt dat de club een parkje schoon gaat maken of lege flessen gaat inzamelen is de bereidheid om mee te doen een stuk kleiner bij de mensen die zich niet betrokken voelen. Laat staan dat we meer voor onze buren moeten gaan zorgen.

Onze ouders, dat zouden we nog wel willen, maar die wonen vaak ver weg, in mijn geval in Maastricht, terwijl de kinderen in de randstad wonen. Onze buren, ik moet het nog zien.


PS. Ik heb gelukkig wel een grote betrokkenheid bij de buurt en mijn buren zijn een stuk jonger dan ik. De vraag is dus of ze mij willen helpen
PS 2. En toch ben ik voor die kanteling hoor! Alleen wil ik dat iedereen mee doet en dat er duidelijkheid is over steun voor wie niet mee kan. 

Is Nederland bestand tegen het denken in afkomst en religie?

We hebben onze mensen niet meer aan een draadje hangen. Dat gevoel schoot mij weer eens te binnen na het lezen over de aanslagen in Zweden en, heel anders, in Engeland. Hoe goed is deze individualistische samenleving bestand tegen moedwillige verstoring door fundamentalistische radikalen of boze gefrustreerde jongeren? We zullen moeten bouwen aan gemeenschappen als antwoord op de verstoringen.

Zijn we bestand tegen het denken in afkomst en religie?
Als je van een afstand kijkt zie je het soms beter. Een verhaal over Serviërs in de Balkan is mij altijd bijgebleven. Daar was een klein dorpje waar Serviërs en Kroaten in vrede met elkaar leefden. Ik stel mij voor dat de Kroaten en Serviërs die er woonden net zo'n gevoel hadden Serviër of Kroaat te zijn als ik heb om Fries te zijn. Plotseling komen er Serviërs van buiten die terreur uitoefenen, Kroatische vrouwen verkrachten, alles aanvallen wat niet Servisch is. Is het dorp daartegen bestand? Het blijkt van niet.

De Kroaten zien de buren plotseling weer als de Serviër die ze zijn, en koelen hun woede. De buren hebben geen andere keuze dan te erkennen dat ze Serviër zijn en verenigen zich met andere Serviërs. De vrede van een paar dagen terug lijkt wel eeuwen geleden, de rust keert niet meer terug. Geweld lijkt al snel heel gewoon en iets dat al eeuwen bij de regio hoort.

Jullie, met je Moskeeën zijn van alles de schuld” staat boven het artikel over geweld in Stockholm. Sterke quote die toont hoe explosief dit is. Het vraagt immers heel veel zelfbeheersing om niet in de val te trappen van generalisering, zeker niet als Al Qaida en de PVV er alles aan doen om de tegenstelling Islam – het westen aan te scherpen en de boel op te jutten.

Ook onze samenleving is hier nauwelijks tegen bestand. Waarom zou je even rust nemen en nadenken voor je reageert als er geen gezaghebbende leiders zijn, geen instituties zijn die disciplineren? Nederland is niet meer georganiseerd, maar geïndividualiseerd. Dat vraagt van elk individu rust voor de reactie, eerst denken dan doen. Maar dat incasseringsvermogen lijkt ook weg. En als mijn huis in de fik gestoken zou worden, louter omdat ik een Friese achternaam heb, zou ik niet Friezen om mij heen zoeken om wraak te nemen of mij op zijn minst te beschermen?

Andere leiders, sterke gemeenschappen
Tegelijk zijn er best leiders, lees opinieleiders, die veel invloed hebben. Het is best mogelijk: eerst kijken op twitter en dan pas doen. Het vraagt echter niet zozeer leiderschap, maar vooral nieuwe gemeenschapszin. Niet de politicus, vakbondsleider, de pastoor of de dominee kan het oplossen, maar gemeenschappen waar mensen zich bij betrokken voelen. En als je om je heen kijkt zie je ook dat al weer aan het ontstaan.

Het zal nog wel even duren, omdat de overheid nog uitgaat van grote eenheden, gemeenten van 100.000+ en extra toezicht om te voorkomen dat zaken fout gaan. Maar de samenleving lijkt de draai al te maken. Dat zie je als mensen zich organiseren om te zoeken naar “de mannetjes” Ruben en Julian, als op school plotseling door alle leerlingen fanatiek ingezameld wordt voor de voedselbank, of als in juni weer duizenden zich inzetten voor de avondvierdaagse. 

Bouwen aan nieuwe gemeenschapszin, over tien jaar zal blijken dat dat de beste strategie is geweest.


donderdag 23 mei 2013

Van Dam volgen of naar de verdoemenis

In de Volkskrant maakt Marcel van Dam zich het weer eens lekker gemakkelijk door te katten op de VVD en de verhalen van Zijlstra over de overheid die terug moet naar de kerntaken. We kennen Van Dam natuurlijk als de man die zegt dat de kosten van de vergrijzing geen probleem zijn. Nu is de hele verzorgingsstaat geen probleem meer. Ik denk dat we niet de Amerikaanse kant op moeten, toch zou ik de betaalbaarheid en het draagvlak niet durven negeren. Van Dam wel. 

Alle kritiek op de verzorgingsstaat rabiaat rechts? 

Neem het idee van werk boven inkomen. Dat gaat er van uit dat je zonder werk sociale contacten mist, je niet kunt ontplooien en het gevoel dat je bijdraagt aan de samenleving gaat missen. Daar heeft Van Dam geen boodschap aan. Hij beschouwt het als een puur economisch thema. Maatschappelijke participatie is in zijn ogen reactionair rechts.  

Het lijkt wel of Marcel Van Dam in de jaren 70 heeft nagedacht en sindsdien vooral bezig is gebleven om al debatterend zijn gelijk te halen. 

Natuurlijk moeten we niet terug naar de tijden van liefdadigheid in plaats van het geven van rechten aan mensen aan de onderkant van de samenleving. Minder talenten hebben meegekregen is niet een kwestie van persoonlijke tekortkoming. Maar even los van betaalbaarheid is de vraag of op die manier afgedwongen solidariteit kan blijven bestaan. Ik zou zeggen dat we moeten werven voor solidariteit en dat we daarbij wederkerigheid niet vergeten. Verder denk ik dat met de huidige open economie rekening houden met concurrentie van landen zonder ruime verzorgingsstaat een must is. Eigenlijk doet Van Dam of er maar twee opties zijn: Van Dam volgen of met Zijlstra naar de Amerikaanse verdoemenis gaan. 

Van Dam is blijven steken in een door de staat afgedwongen solidariteit waarvoor de steun langzaam afbrokkelt. Maar ja, de smalle marges van de democratie waren geloof ik nooit zijn ding. Bovendien past nuance niet in het debat dat Van Dam wil winnen.  

Van Dam is al lang geen politicus meer, maar een luie debater. 

dinsdag 14 mei 2013

Hoe het CAK weer lekker onnodig paniek zaait.

Mijn ouders zijn goed opgeleid en gewoon bij de tijd. Ze hebben ook genoeg geld om de benodigde eigen bijdragen te betalen. Maar als er vreemde brieven van het CAK binnen komen, is er toch altijd weer paniek in de tent. Waarom kan het CAK geen geruststellende brieven schrijven?

Om wat van de paniek weg te nemen heb ik dus maar gevraagd om de brieven naar mij op te sturen. Wat was er dan? Ze kregen 2 brieven. De een verstuurd op 1 mei, de ander op 2 mei. Ik ben niet zo snel verbaasd, krijg als ZZP'er geregeld brieven van de belastingdienst die een dag na elkaar zijn verzonden. Maar mijn ouders denken dat de eerste brief zo snel mogelijk hersteld moest worden met een tweede. Wie stuurt anders twee brieven een dag na elkaar?

In een bijlage wordt de eigen bijdrage voor zorg zonder verblijf berekend, maar in de bijlage van de eerste staat als inkomen een heel ander bedrag dan in de tweede. Mijn moeder ziet dan de zin “Het is mogelijk dat wij gewijzigde gegevens doorkrijgen. Verandert de maximale periodebijdrage hierdoor? Dan ontvangt u een nieuwe beschikking”. Mijn moeder wilde direct de belastingadviseur bellen, misschien had die ineens iets gewijzigd? Waarom is het inkomen plots veranderd? Ik heb dat toen tegengehouden en gezegd dat ze de brieven maar even moest opsturen.

Nu houd ik ze dus in mijn handen. Ik bekijk de brieven. Inderdaad lijkt de ene brief een herstel van de eerste. De brieven zijn exact gelijk aan elkaar op de te betalen eigen bijdrage na.

Het scheelt veel geld, zal dat de aangekondigde beleidsverandering zijn? Nog even nalezen. EB nummer is hetzelfde, datum verschilt 1 dag, kenmerk is hetzelfde, telefoonnummer hetzelfde, betreft ook hetzelfde. Ja inderdaad staat er een heel ander bedrag bij het verzamelinkomen. 

Daarna zie ik dat het kenmerk toch niet hetzelfde is en valt het kwartje. De ene is Zorg zonder Verblijf 2012 en de andere 2013.

Waarom stuurt het CAK op 1 mei de beschikking voor 2012 en op 2 mei die voor 2013?

Dat moet toch bij meer mensen tot paniek leiden? Oudere mensen zijn immers sneller van de kook dan wat jongere mensen? Dat moet het CAK weten. Waarom niet in de inleiding even aangegeven dat deze ouderen gisteren de brief voor eind 2012 kregen? Dat is een fluitje van een cent en voorkomt veel onrust. Of beter: waarom deze brieven een dag na elkaar en zit er niet een paar maanden tussen? Het is toch vreemd om de bijdrage voor de laatste periode van 2012 pas in mei te versturen???

Waarom het jaartal in het kenmerk zetten en niet duidelijk in de brief? Waarom “Periode 1” en “Periode 13” en niet duidelijk even aangegeven wat periode 1 inhoudt?  

"U ontvangt binnenkort de factuur voor de eigen bijdrage", zie ik. Waarom moet de factuur voor de eigen bijdrage over periode 13 (geen dertiende maand, misschien de dertiende periode van 4 weken?) pas in mei het jaar daarop aangekondigd worden? En die over periode 1, die komt dan vlak daarna? Is het niet handiger die facturen wat te spreiden? Komt er dan niet op 3 mei de beschikking voor periode 2? Er staat niet uitgelegd waarom deze brieven pas in mei komen over de laatste weken van december. Wel staan er veel verwijzingen naar de website, niet met deeplinks, maar gewoon "Kijk op www.hetcak.nl" (zoek maar eens naar zorg zonder verblijf, de eerste 5 links gaan niet naar de info die je zoekt)

Zo heeft het CAK weer wat mensen onrustig gemaakt en naast mij vast heel wat zonen of dochters aan het werk gezet. Want bellen met het CAK durven veel mensen niet. “Dan moet je kiezen uit zo'n menu en heel lang wachten!”, zegt mijn moeder dan. En gelijk heeft ze. Voor mij is het ook lastig, want ik bel via internet en kan dus geen 0800-nummer bellen. Dat moet dus met een mobieltje en dat is duur als je een uur aan de lijn van een "gratis" nummer hangt.

Dus CAK, als jullie 25.000 telefoontjes hierover hebben gehad, reken er dan maar op dat er daarnaast nog 75.000 mensen aan het werk zijn gezet. Had er dan niet even nog iemand naar de brief kunnen kijken? Een testje waar max 4 mensen mee bezig zijn?


P.S. Ik heb ooit ergens gelezen dat een informatievraagje al snel minstens 1,50 kost. Dat is dus veel geld door de wc gespoeld, maar goed, de paniek is natuurlijk veel vervelender.