vrijdag 6 april 2012

Geen pleisters plakken, maar verbinden


Er is in Nederland een heel grote omslag gaande van mensen hulp bieden naar mensen in staat stellen elkaar te helpen. Het heeft te maken met het veel aangehaalde gevoel dat het met onszelf goed gaat, maar met de samenleving niet. Dat vraagt een nieuwe moraal, nieuwe omgangsvormen en is iets van links en rechts. De Compassieprijs (initiatief van Handvest voor Compassie) die gisteren werd uitgereikt is een van de initiatieven die bij die omslag helpen.

Er zijn meerdere redenen voor de grote omslag. 1. De individuele focus is beperkt, als iemand een probleem heeft is dat niet een geval van eigen schuld dikke bult.2. Individuele hulp concentreert zich op één probleem van een persoon, terwijl het vaak gaat om een combinatie van factoren. 3. Het gaat niet om mensen met problemen, er is ook een probleem in de samenleving. Mensen waarmee het goed gaat voelen zich ongemakkelijk dat er zo weinig betrokkenheid is bij elkaar. 4. Burgers kunnen vaak veel meer en veel beter organiseren dan professionele organisaties als zij de organisatie overnemen.

De genomineerden voor de Compassieprijs2012 laten zien hoe leuk het is om als mensen zelf aan de slag te gaan met de Samenleving. Het thema was dit jaar Sport en bewegen. Genomineerde Tessa Blom zei: “Ik zie in de praktijk dat wij door onze projecten veel kinderen aan het sporten krijgen en houden. Dit zijn stuk voor stuk kinderen die vanwege hun gedrag of thuissituatie net wat meer aandacht nodig hebben dan normaal. Voor hen is sporten daarom des te belangrijker. Het is een uitlaatklep.” Of kijk naar Dennis Gebbink op www.onlyfriends.nl/ “Only Friends wil, op een toonaangevende manier, kinderen met een beperking uit Amsterdam en omstreken de mogelijkheid bieden om georganiseerd te sporten in een eigen, veilige en vertrouwde omgeving”.

Participatie: mensen gewoon volwaardig deelnemer van de samenleving te laten zijn. Het vraagt geen medische aanpak, maar een menselijke. Iedereen kan er aan bijdragen. En het is nog leuk ook. Al die genomineerden die ik gisteren zag waren stuk voor stuk leuke, energieke mensen. Zij haalden hun energie uit de betrokkenheid bij anderen en de wetenschap dat zij met hun werk echt iets zinvols konden doen.

Winnaar Ambrose Ongwen van peace beyond borders heeft de ambitie om mensen met elkaar te verbinden – ook over grenzen heen. Ook in Nederland maakt hij mensen enthousiast, bijvoorbeeld studenten van de hogeschool Amsterdam die hij bewust maakte van de positieve rol die zij als sportleiders kunnen hebben om mensen bij elkaar te brengen. Als oprichter van Seeds of Peace, Africa heeft hij gewerkt met jonge krijgers in het onrustige grensgebied tussen Kenia, Oeganda en Soedan. De bevolking in dit gebied heeft te lijden onder gewelddadige vee-roof van jonge mannen. Door ze te laten kennis maken met voetbal en sport laat Ambrose Ongwen hen zien dat sport een alternatieve manier is om aanzien en een heldenstatus in de eigen gemeenschap te krijgen. Klinkt soft? Hard nodig! Ambrose heeft als bijnaamd Mr. Nobody. Hij zei namelijk altijd: Niemand brengt jullie vrede, niemand stopt de roof van jullie vee, jullie moeten het zelf doen!” Daardoor verbindt hij mensen met elkaar, want zonder verbinding kom je nergens.

Dat de winnaar zo internationaal georiënteerd is, vond ik zelf een minpuntje. Het legt de lat eigenlijk te hoog. Natuurlijk doet de winnaar geweldig werk, maar iedereen in Nederland zou de compassieprijs moeten winnen. Het gaat niet om de nieuwe Ghandi, de nieuwe Nelson Mandela, de nieuwe Martin Luther King . Het gaat ook niet over wereldvrede. Het gaat veel meer om de ideale buurman. Van mij had Dennis Gebbink, Dennis van der Zeijden of Petra van Berk evengoed kunnen winnen. Zij plakken geen pleisters, maar verbinden. Gefeliciteerd!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten