Er is in Nederland een heel grote
omslag gaande van mensen hulp bieden naar mensen in staat stellen
elkaar te helpen. Het heeft te maken met het veel aangehaalde gevoel
dat het met onszelf goed gaat, maar met de samenleving niet. Dat
vraagt een nieuwe moraal, nieuwe omgangsvormen en is iets van links
en rechts. De Compassieprijs (initiatief van Handvest voor Compassie) die gisteren werd uitgereikt is een van
de initiatieven die bij die omslag helpen.
Er zijn meerdere redenen voor de grote
omslag. 1. De individuele focus is beperkt, als iemand een probleem
heeft is dat niet een geval van eigen schuld dikke bult.2.
Individuele hulp concentreert zich op één
probleem van een persoon, terwijl het vaak gaat om een combinatie van
factoren. 3. Het gaat niet om mensen met problemen, er is ook een
probleem in de samenleving. Mensen waarmee het goed gaat voelen zich
ongemakkelijk dat er zo weinig betrokkenheid is bij elkaar. 4.
Burgers kunnen vaak veel meer en veel beter organiseren dan
professionele organisaties als zij de organisatie overnemen.
De genomineerden voor de Compassieprijs2012 laten zien hoe leuk het is om als mensen zelf aan de slag te
gaan met de Samenleving. Het thema was dit jaar Sport en bewegen.
Genomineerde Tessa Blom zei: “Ik zie in de praktijk dat wij door
onze projecten veel kinderen aan het sporten krijgen en houden. Dit
zijn stuk voor stuk kinderen die vanwege hun gedrag of thuissituatie
net wat meer aandacht nodig hebben dan normaal. Voor hen is sporten
daarom des te belangrijker. Het is een uitlaatklep.” Of kijk naar
Dennis Gebbink op www.onlyfriends.nl/
“Only Friends wil, op een toonaangevende manier, kinderen met een
beperking uit Amsterdam en omstreken de mogelijkheid bieden om
georganiseerd te sporten in een eigen, veilige en vertrouwde
omgeving”.
Participatie: mensen gewoon volwaardig
deelnemer van de samenleving te laten zijn. Het vraagt geen medische
aanpak, maar een menselijke. Iedereen kan er aan bijdragen. En het is
nog leuk ook. Al die genomineerden die ik gisteren zag waren stuk
voor stuk leuke, energieke mensen. Zij haalden hun energie uit de
betrokkenheid bij anderen en de wetenschap dat zij met hun werk echt
iets zinvols konden doen.
Winnaar Ambrose Ongwen van peace beyond borders heeft de ambitie
om mensen met elkaar te verbinden – ook over grenzen heen. Ook in
Nederland maakt hij mensen enthousiast, bijvoorbeeld studenten van de
hogeschool Amsterdam die hij bewust maakte van de positieve rol die
zij als sportleiders kunnen hebben om mensen bij elkaar te brengen.
Als oprichter van Seeds of Peace, Africa heeft hij gewerkt met jonge
krijgers in het onrustige grensgebied tussen Kenia, Oeganda en
Soedan. De bevolking in dit gebied heeft te lijden onder gewelddadige
vee-roof van jonge mannen. Door ze te laten kennis maken met voetbal
en sport laat Ambrose Ongwen hen zien dat sport een alternatieve
manier is om aanzien en een heldenstatus in de eigen gemeenschap te
krijgen. Klinkt soft? Hard nodig! Ambrose heeft als bijnaamd Mr.
Nobody. Hij zei namelijk altijd: Niemand brengt jullie vrede, niemand
stopt de roof van jullie vee, jullie moeten het zelf doen!”
Daardoor verbindt hij mensen met elkaar, want zonder verbinding kom
je nergens.
Dat de winnaar zo internationaal
georiënteerd is, vond ik zelf een minpuntje. Het legt de lat
eigenlijk te hoog. Natuurlijk doet de winnaar geweldig werk, maar
iedereen in Nederland zou de compassieprijs moeten winnen. Het gaat
niet om de nieuwe Ghandi, de nieuwe Nelson Mandela, de nieuwe Martin
Luther King . Het gaat ook niet over wereldvrede. Het gaat veel meer
om de ideale buurman. Van mij had Dennis Gebbink, Dennis van der
Zeijden of Petra van Berk evengoed kunnen winnen. Zij plakken geen
pleisters, maar verbinden. Gefeliciteerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten