Hoe moet het zijn voor de PVV-ers in de Tweede Kamer en in het kabinet? Marjolein Faber moet met haar harde taal, haar opmerkingen over omvolking een snaar hebben geraakt bij Wilders. Anders was ze niet in het kabinet gekomen. Maar hoe moet het voor haar zijn dat haar woorden plotseling nu ze in de regering zit gewoon oppositionele prietpraat waren die ze binnen een week bij het grof vuil kan zetten?
De kiezers hoorden het maar al te graag
Over haar woorden hoeven we niet vaag te doen. Ze zei over Sigrid Kaag (D66) dat zij honderden miljoenen „pompt” in het „netwerk van haar vriendjes bij de Verenigde Naties”, geld dat besteed zou worden om „een agenda [uit te rollen] van antisemitisme, terrorisme en omvolking”. Dat is geen demografische term, maar een ophitsende uiting. Haar kiezers hoorden dat maar al te graag. Een uitspraak dat er een andere oplossing gevonden moet worden voor al die ellende van die vluchtelingen had alleen maar de aandacht gevestigd op het feit dat er nogal wat eerlijke en ellendige vluchtelingen naar Europa willen. Ook al zitten er ook vervelende mensen tussen en soms mensen die niet deugen, want die zitten overal.
Kiezers die empathie hebben, zouden de harde agenda alleen maar in de weg zitten. Misschien zouden ze zelf wel luisteren naar CU, CDA of zelfs GroenLinks PvdA. Let wel: de uitspraak van Faber was niet dat ze graag wilde bijdragen aan regionale opvang, maar dat het hier ging om een plan van de elite verenigd in de Verenigde Naties om de volkeren in Europa te vervangen. De vluchtelingen waren niet anders dan een instrument in handen van de elite. Dat horen mensen die bang zijn dat er vreemden naast hen komen worden graag!
Nu in recordtempo allerlei uitspraken niet zo belangrijk zijn en ingetrokken kunnen worden, vraag je je af hoe dat verder moet in Nederland met de politiek. Ik ben zelf grootgebracht met het idee dat oppositie makkelijk kon praten omdat er keuzen gemaakt moeten worden tussen verschillende kwesties die elkaar soms in de weg zitten. Ik weet dat oppositiepartijen gemakkelijk praten over geld en dat een schuld niet zo erg is. Maar heel bewust eerst je kiezers wijsmaken dat er complotten zijn (van de VN, van rechters, van Frans Timmermans) en dat inslikken zodra je zelf op het pluche komt verandert de politiek. En in de politiek leerde ik dat je je opponent niet makkelijk weg kunt zetten als een zeur, want misschien heeft hij een punt. Maar een partij die ophitst, alleen zegt wat de kiezer graag hoort en niet consequent is, is eigenlijk geen serieuze gesprekspartner (nog los van de extreme agenda). De woede voeden en feiten negeren heeft niets met politiek en democratie te maken.
De schuld bij anderen leggen
Dat de PVV zo snel alles kan intrekken geeft aan dat ze niet zeggen wat ze denken, maar zeggen wat de kiezers graag horen. Nooit je kiezers tegenspreken, want de kiezer heeft altijd gelijk. Dus als iets niet kan, zoals je onttrekken aan verdragen, dan leg je niet uit dat de kiezer had moeten weten dat dat niet kan. Ik vermoed dat nu gezegd gaat worden dat de financien bepaalde zaken niet mogelijk maken vanwege de lastige VVD, bepaalde regels gehoorzaamd moeten worden vanwege de lastige NSC en grenzen niet gesloten kunnen worden vanwege die lastige EU. Het ligt aan de ander! Hoe moet een volksvertegenwoordiger dan opereren? Die partij is niet serieus te nemen in de democratie of juist wel, maar dan als bedreiging voor de democratie.
Kiezers kennis laten maken met moeilijke keuzen
De PVV mag als serieuze partij al lang als verloren worden beschouwd, maar de kiezers die aan de basis van het succes staan natuurlijk niet. Mensen die merken dat er andere talen gesproken worden in de straat, die mensen met een ander geloof niet graag accepteren, die moeten betrokken worden. Het zijn lastige keuzen die centraal staan in de politiek.
- Je kunt je geld maar één keer uitgeven.
- Je moet je houden aan de wetten (en zal wetten of verdragen eerst moeten veranderen als je iets anders wilt).
- Je moet hogere rente betalen als je schuld te hoog is omdat geldschieters je niet vertrouwen.
- Simpele oplossingen hebben vaak ingewikkelde gevolgen. Vóór je besluit moet je die bekijken
- Wat je de een gunt, moet je ook de ander gunnen ook al heeft die een ander kleurtje.
- Om te kunnen besluiten moet je eerbied hebben voor de feiten en consequent zijn.
Leren samen besluiten
Eigenlijk leren mensen dat door zelf verantwoordelijkheid te nemen in discussies. Het gebeurt bijvoorbeeld in burgerberaden. Daar zitten mensen die een representatie van de bevolking vormen om samen te praten over problemen en oplossingen. Het opvallende: in die beraden luisteren mensen veel beter naar elkaar dan in de politiek. Ze leven zich meer in in elkaar's problemen en nemen elkaar serieus.
Het is natuurlijk ook wat anders als je tegenover een vluchteling staat die je wegzette als gelukzoeker (en wie zoekt niet geluk?) of als instrument van de elite. Het is anders als je iemand hoort over klimaatmaatregelen en je ziet dat hij er echt in gelooft. Maar het is ook anders als je iemand hoort die in de straat mensen heeft zien komen die uit een instelling komen en psychische problemen heeft of gevlucht is uit een oorlog en een trauma heeft, waarna weinig mensen over zijn gebleven om iets samen te organiseren en het gewone praatje op straat er niet meer van komt. Of als je hoort hoe iemand de touwtjes aan elkaar moet knopen en geen geld heeft voor investeringen in zonnepanelen of warmtepompen.
Inleven in elkaars leven en uitdagingen is natuurlijk de essentie van samen besluiten.
We moeten niet zoeken naar andere partijen, we moeten de basis democratiseren en mensen laten kennismaken met elkaar en samen leren besluiten. Pas dan komt de empathie en helpen we elkaar weer.
P.S. Denk even na voor je op je onderbuik afgaat, mijn blog na de verkiezingen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten