Het in een lesbisch gezin opgevangen jongetje

1. De Nederlandse visie

Wat te denken van een jongetje dat met een gebroken arm en een gezwollen hoofd in het ziekenhuis belandt. Thuis mishandeld, situatie onhoudbaar. De jongen wordt uit huis geplaatst en opgenomen in een liefderijk gezin dat de zorg op zich neemt. Het is een sprookje dat goed afloopt.

Maar nu zijn veel Turkse mensen ineens boos over dit sprookje. Wat vinden we dan van het argument dat het kind ten onrechte in een gezin terechtkomt van twee lesbische moeders? De ontaarde moeder, is nu ineens boos! Een uit huis plaatsing is nogal wat. Maar de rechten van de moeder zijn niet geschonden. Het gaat niet in tegen het fundamentele recht een gezin te stichten. Zeker niet tegen het fundamentele recht van een kind op bescherming!

Homoseksuele gezinnen zijn normaal in Nederland. Wie in Nederland woont weet dat dat zo is. Het is zelfs de vraag of de jeugdbescherming gerechtigd was om dat onderscheid te maken. Mocht hij dan ook niet bij een zwart gezin? Of joods? Daar gaan we toch niet in mee?

1 ½ . Was het misschien onhandig? ...

Daar twijfel ik dan over. Is het niet handig om zo'n jongen in een ongeveer gelijk gezin te plaatsen? Om de jongen in de zelfde cultuur op te groeien? 

Daar staat echter wat tegenover. Wat is dat dan, een zelfde cultuur? Een cultuur met losse handjes? Een cultuur waarin die jongen zich niet kan ontwikkelen zoals hij is? Wie weet is die jongen wel homosekueel, dan moet je er niet aan denken dat hij opgroeit in een streng islamistisch gezin.

Onhandig. Misschien in de internationale contacten, misschien rond de cultuur. Maar niet principieel, of liever principieel niet fout. Asscher vindt de reactie van Turkije dan ook aanmatigend en ongepast. En er was haast geboden. Aan een pleeggezin moet je wel eisen stellen, je moet zeker weten dat die ouders waar het kind terecht komt zo'n getraumatiseerd kind goed kunnen opvangen.

2. Was het verkeerd?

Heeft de moeder het recht verspeeld om te beslissen over het opgroeien van haar kind door een ontaarde moeder te zijn? Dat is de vraag. Een uithuisplaatsing is nogal wat. Heeft de jeugdzorg wel goed onderzocht of de moeder inderdaad niet in staat was om de opvoeding weer op zich te nemen?

En we hebben het nogal eens over Eigen Kracht! “De overheid moet niet de problemen oplossen maar de gemeenschap helpen om zelf de problemen op te lossen”. Toch veelvuldig aangehaald door gemeenten, ministeries, politiek etcetera. De burgers leggen de problemen te gemakkelijk bij de overheid. Mensen moeten zelf de handen uit de mouwen steken!

Geldt die oproep om via eigen kracht de zaken op te lossen ineens niet als het om een islamitische cultuur gaat? Dat is meten met twee maten! Wanhopige Turkse ouders voelen zich niet gehoord door jeugdzorg. Hoe groter het verschil tussen de culturele achtergrond van de ouders en pleegouders, des te moeilijker het kind kan aarden. Moet jeugdzorg dan niet de gemeenschap meer betrekken bij de oplossingen? Is dat ook niet beter voor de kinderen als de eigen gemeenschap zich de problemen van geweld binnen het gezin meer aantrekt?

Natuurlijk hebben de pleegouders van Yunus niets fout gedaan. Zij hebben zich als Nederlands gezin aangeboden om een kind liefdevol op te vangen en dat hebben ze gedaan. Dat zij moeten onderduiken is een schande! Als een gemeenschap zo'n hetze opzet tegen liefdevolle ouders is dat een argument tegen de inzet van eigen kracht.

Maar of jeugdzorg goed heeft gehandeld? Dat vraag ik mij af.